W obliczu niepokojącego wzrostu liczby przypadków porzucania przez armatorów statków i załogi, związki zawodowe pomogły odzyskać ponad 1,7 miliona dolarów wynagrodzeń dla marynarzy.

Od czerwca tego roku Międzynarodowa Federacja Pracowników Transportu (ITF) i jej organizacje stowarzyszone, pomogły ponad 135 marynarzom na 12 statkach w świecie arabskim w powrocie do swoich rodzin na całym świecie.

Mohamed Arrachedi jest koordynatorem ITF Arab World and Iran Network. Chociaż wydaje mu się, że odzyskanie tak imponującej sumy dla pracowników, świadczy o skuteczności ITF, działającej w imieniu marynarzy. ITF jest zaniepokojony, ilością wynagrodzenia które nie zostały wypłacone.

„Na całym świecie, a szczególnie w tym regionie, z pewnością rośnie liczba przypadków porzucenia statków oraz marynarzy i niewypłaconych wynagrodzeń. Widzimy również, że coraz więcej pracodawców wstrzymuje pensje, które są winni marynarzom - a marynarze płacą za to cenę ”- powiedział Arrachedi.
„Głównym czynnikiem jest zmiana załogi. Rządowe ograniczenia graniczne Covid-19 i koszty lotów międzynarodowych oznaczają, że coraz więcej pracodawców ogranicza swoje straty i rezygnuje z zobowiązań wobec marynarzy - często „zamykając” swoją działalność i pozostawia marynarzy wciąż na pokładzie z niezapłaconymi marynarzom tysiącami dolarów”.
Arrachedi mówi, że w typowych przypadkach porzucenia, pracodawcy przestaną wypłacać pensje na kilka tygodni, a potem miesięcy.

„Obiecają załodze zaległe wynagrodzenie, a także szybką repatriację, jeśli kontrakty załogi się skończą. Obiecują. A potem pewnego dnia armator lub jego agent przestanie odpowiadać na korespondencje od załogi ”.
„Pracodawcy często znikają bez śladu. Odszedł."
Ale nie wszystkie przypadki niewypłaconych zarobków prowadzą do porzucenia, co może utrudniać marynarzom rozeznanie, kiedy ich pracodawca jest uczciwy i dlaczego nie wypłaca im wynagrodzenia.
Marynarze boją się „rozkołysać łodzi”
Wielu marynarzy często obawia się konsekwencji kłótni z pracodawcą w sprawach takich jak wynagrodzenie - nawet jeśli podejrzewają lub wiedzą, że są oszukiwani.
Istnieją dwa powody, dla których marynarze czują się onieśmieleni.
Po pierwsze, wciąż uważa się, że „czarne listy”, czyli zakaz naboru marynarzy, przez właścicieli statków i ich agentów rekrutacyjnych, odmawiając im możliwości zatrudnienia w przyszłości, jest szeroko rozpowszechnione w branży.
„Marynarze martwią się, że jeśli zabiorą głos, nie dostaną kolejnego kontraktu” - mówi Arrachedi.
Drugim powodem wahania się przed wypowiadaniem się jest fakt, że właściciele statków są dla marynarzy „biletami do domu”. Zgodnie z Konwencją o pracy na morzu pracodawca pokrywa koszty transportu marynarzy na statki i ze statków. Marynarze obawiają się, że rozzłoszczony armator może odroczyć lub odmówić im repatriacji, w ramach kary za roszczenia za niewypłaconym wynagrodzeniem.
Co gorsza, w tej chwili do 400 000 marynarzy jest uwięzionych, pracujących na statkach, którzy nie mogą wrócić do domu. Często ich nikłe szanse na przezwyciężenie rządowych ograniczeń granicznych związanych z Covid-em, zależą od determinacji ich pracodawców, aby poradzić sobie z przeszkadzającą biurokracją i wyprawić marynarzy na rekordowo drogie loty.
Dla wielu marynarzy zmęczonych po 12, 14 lub 18 miesiącach, na morzu, zdesperowanych by wrócić do domu, zrobienie sobie wroga z pracodawcy jest ryzykiem, którego nie chcą podjąć.
„W większości tych przypadków musieliśmy ciężko walczyć, aby zapewnić poszanowanie praw marynarzy, a zawsze wymaga to, aby najpierw stanęli w obronie siebie i zabierali głos. Tak wielu z tych marynarzy było zastraszanych i zabraniano im nawet skontaktowania się z ITF ”- mówi Arrachedi.

MV Mako, Port w Adenie
17-osobowa załoga armatora MV Mako, pod banderą Mołdawii odważyła się zabrać głos po tym, jak spędzili pełne dziewięć miesięcy bez zapłaty.
Po trzech miesiącach od wejścia na statek w Algierii egipski marynarz Hasan*, przestał otrzymywać wypłaty od swojego pracodawcy. Hasan powiedział, że do refleksji skłoniły go znaki ostrzegawcze, kiedy zmuszono go do zakupu sobie biletów lotniczych, aby podjąć pracę. Musiał nawet posiadać własne buty ochronne i odzież do pracy.
Zanim Mako zacumował w porcie Aden w Jemenie w sierpniu 2020 r., Był na pokładzie przez dwanaście miesięcy, z czego dziewięć było niezapłaconych.
Hasan zażądał opuszczenia statku, otrzymania zaległego wynagrodzenia i repatriacji do domu. Skontaktował się z ITF w celu uzyskania pomocy.
Pod naciskiem ITF, firma zgodziła się zorganizować i opłacić lot do domu Hasana. ITF upewnił się, że Hasan otrzymał 5 292 USD wstrzymanej pensji, a także zwrot kosztów podróży, które poniósł przy wejściu na statek.
Członkowie załogi Hasana na pokładzie MV Marko również otrzymywali niezapłacone wynagrodzenie za pracę na statku. W rzeczywistości wszyscy pozostali członkowie załogi nie otrzymali wynagrodzenia, za przynajmniej część swojego zatrudnienia na pokładzie. Po repatriacji Hasana, niektórzy z jego członków załogi zgłosili się do ITF w porcie Adabiyya w Egipcie, zdeterminowani, by coś zrobić z ich losem. Z pomocą ITF zostali repatriowani z zarobkami w sumie 38 792 USD.
Podczas procesu udzielania pomocy marynarzom otrzymującym nieuregulowane wynagrodzenie, ITF często zwraca się do państwa bandery, w którym statek jest zarejestrowany, z prośbą o zachęcenie lub wymuszenie na właścicielu statku właściwego postępowania i wypłaty zaległych uprawnień pracownikom, których to dotyczy. Jednak głównie syryjska załoga MV Mako, nie otrzymała wsparcia ze strony Mołdawii podczas swoich „batalii o pieniądze”.
Ponad 400 statków jest obecnie zarejestrowanych w śródlądowej Mołdawii, kraju, który jeszcze nie ratyfikował Konwencji o pracy na morzu. Konwencja jest jednak nadal stosowana, gdy statki pływające pod banderą Mołdawii znajdują się w portach 90 krajów, które ją ratyfikowały. Agencje kontroli państwa portu mają za zadanie egzekwowanie przestrzegania Konwencji o pracy na morzu i mogą zatrzymywać statki.

„Dlatego tak ważne jest, aby załoga zabrała głos. W wielu przypadkach możemy im pomóc, jeśli zgłoszą niewypłacone wynagrodzenie i naruszenie umów ”- mówi Arrachedi.
* Hasan nie jest jego prawdziwym imieniem.

MV Hannoud, Bejrut
W ramach odzyskanych wynagrodzeń Arrachedi i organizacja ITF Arab World and Iran Network pomogły również w Bejrucie, 18 marynarzom odzyskać przeszło czteromiesięczne niezapłacone zarobki.
Marynarze wchodzili na pokład statku MV Hannoud pływającego pod banderą Sierra Leone, kiedy armator porzucił swoje obowiązki, pozostawiając załogę nawet bez jedzenia i wody.
Arrachedi powiedział, że w tak poważnej sytuacji jak ta „państwo bandery” zazwyczaj podchodzi do akcji i upewnia się, że marynarze na statkach pływających pod ich banderą otrzymają prowiant, nieopłacone należności i repatriację do domu. Jednak, jak mówi Arrachedi, Administracja Morska Sierra Leone nie zareagowała, ponieważ trudna sytuacja MV Hannoud stała się jeszcze bardziej tragiczna.
MV Hannoud został aresztowany przez libańskie władze i zacumowany w Bejrucie, podczas gdy zainteresowane strony walczyły o przyszłość statku w sądzie. ITF pomagał marynarzom w zaopatrzeniu.
Pod koniec czerwca „legalna batalia” dobiegły końca i statek opuścił Bejrut. ITF pomógł wszystkim 18 marynarzom odzyskać należne pensje za cztery miesiące, którym wypłacono 141 790 USD.

MV Algrace, Zjednoczone Emiraty Arabskie
ITF pomogła także załodze jednego ze statków pływających pod banderą Panamy odzyskać prawie 100 000 USD, niezapłaconych wynagrodzeń należnych syryjskiej załodze MV Algrace. Po pierwsze, 29 446 USD zostało zwrócone marynarzom, gdy statek zacumował w Jebel Ali w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Kiedy zgłosiło się kolejnych siedmiu marynarzy, przy pomocy ITF odzyskano kolejną należność, w wysokości 62 773 USD.
Większość załogi zmustrowała 7 września i dwa dni później została repatriowana przez Sudan.

„Kooperacja” przynosi rezultaty
Arrachedi wyjaśnia, że duża część odzyskanych wynagrodzeń jest wynikiem połączonych wysiłków Krajów Arabskich, ITF i Iranu. „Sieć” została oficjalnie utworzona w 2018 r. I jest zasilana przez wolontariuszy ze związków w całym regionie, którzy są zatroskani o  dobro marynarzy.
„Muszę złożyć wielkie podziękowania za wielkie zasługi dla nieustannych wysiłków „naszych kontaktów ITF” w świecie arabskim - koledze Mazern w Jemenie, kolegów Hamdan i Abdelhafiz w Sudanie oraz kolegów Nasser i Haytham w Libanie. Sam nie mógłbym osiągnąć tych wyników ”.
Jesteśmy przekonani, że wraz ze wzrostem świadomości wśród marynarzy w regionie, z „oznakami porzucenia”, więcej marynarzy stanie na stanowisku, potępi niesprawiedliwość i będzie dochodzić swoich praw. Możemy położyć kres bezkarności niektórych nieuczciwych armatorów.

        Pierwszym krokiem marynarza, powinien być kontakt z organizacją afiliowaną w ITF, (np. OMK).

R.R.

Źródło: www.itfseafarers.org